បង្កើនទំលាប់របស់កុមារក្នុងការលាងដៃជាមួយនឹងសាប៊ូ នៅមុនពេលបរិភោគអាហារ (រួមទាំងអាហារសម្រន់) និងក្រោយពេលបន្ទោរបង់

ខណៈពេលដែលអ្នកថែទាំយល់និងអាចចងចាំពីពេលវេលាសំខាន់ៗដែលត្រូវលាងសម្អាតដៃរបស់ពួកគេនិងរបស់កុមារជាមួយនឹងសាប៊ូ ការណ៍នេះមិនទាន់ក្លាយជាទម្លាប់ជាប្រចាំនៅឡើងទេ ហើយក៏មិនមានភាពបន្ទាន់ដែលត្រូវធ្វើបែបនេះដែរ។ គ្រួសារទាំងឡាយមិនយល់ពីរបៀបដែលមេរោគអាចចម្លងពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ដោយការប៉ះរបស់របរដោយដៃឬជើងដែលប្រឡាក់ទេ។ កុមារងាយប្រឈមនឹងហានិភ័យជាពិសេស ព្រោះវាជារឿងធម្មតាទៅហើយដែលពួកគេតែងតែញ៉ាំអាហារសម្រន់ពេញមួយថ្ងៃដោយមិនលាងដៃ ដោយមិនមានការផ្ដល់ជូនដោយងាយស្រួលនូវបរិក្ខាលាងសម្អាតដៃ និងគ្មានការណែនាំពីអ្នកថែទាំត្រង់ចំណុចសំខាន់នេះ។

បង្កើនការប្រើបង្គន់អនាម័យសម្រាប់កុមារ និងបញ្ឈប់ការបន្ទោរបង់នៅទីវាល

ទោះបីជាមានការកើនឡើងនៃការប្រើបង្គន់អនាម័យក៏ដោយ ក៏វានៅតែមានលក្ខណៈអាចទទួលយកបានផ្នែកសង្គមសម្រាប់កុមារអាយុក្រោម ៥ ឆ្នាំនៅតាមជនបទនៃប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងការអនុវត្តការបន្ទោរបង់នៅទីវាល ដោយសារតែការយល់ខុសជុំវិញការណ៍ដែលថាលាមកកុមារគឺមានគ្រោះថ្នាក់តិចជាងលាមកមនុស្សពេញវ័យ។ កុមារនៅអាយុនេះត្រូវបានគេយល់ថាពិបាកក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀន ឬតូចពេកក្នុងការប្រើកន្ថោរឬបង្គន់អនាម័យ ហើយលាមករបស់ពួកគេតែងតែមិនត្រូវបានបោះចោលដោយសុវត្ថិភាពនោះទេ ដែលធ្វើឱ្យពួកគេប្រឈមនឹងហានិភ័យនៃការចម្លងរោគខ្ពស់។

បង្កើនលទ្ធភាពទទួលបានទឹកស្អាតនិងមានសុវត្ថិភាពសម្រាប់កុមារ

ទោះបីជាមានមនុស្សជាច្រើនយល់និងអនុវត្តវិធីសាស្រ្តបន្សុទ្ធទឹកប្រកបដោយសុវត្ថិភាពដោយសារតែមានអន្តរាគមន៍ជាច្រើនក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនបានដឹងពីចំណុចចម្លងឡើងវិញនៃទឹកផឹករបស់ពួកគេ បន្ទាប់ពីការបន្សុទ្ធ និងសារៈសំខាន់នៃការគ្រប់គ្រងនិងការរក្សាទុកដោយសុវត្ថិភាព។ គុណភាពទឹកត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអាទិភាពសម្រាប់ទារក ហើយអ្នកថែទាំជាច្រើននឹងវិនិយោគលើទឹកសុទ្ធច្រកដបសម្រាប់ពួកគេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយកុមារដែលចេះដើរមានលទ្ធភាពទទួលបានទឹកដែលមិនមានសុវត្ថិភាពច្រើន ហើយអាចផឹកដោយផ្ទាល់ពីពាងទឹកភ្លៀងឬអណ្តូងទឹក។